Soms als het tijd is voor bedtijd en ik zo verlang naar een avond voor mezelf, is het frustrerend wanneer de kindjes zo traag hun pyjama aandoen.
Vandaag dacht ik dat eens geheel om te keren.
Mama: ‘Oké kindjes, vandaag gaan we eens supertraag onze pyjama aandoen.’
Kindjes: ‘Huh?’ En dan meteen daarna: ‘JAAAAAA!’
Mama: ‘Daar gaan we, maar echt heel voorzichtig en traag zijn hé. Oei, dat is veel te snel,…. wow, ik kan niet volgen. Nog trager, zachter, minder, saaier, …’ En ik fluister en vertraag met mijn stem.
Kindjes werken mee, en doen wel traag hun pyjama aan, maar ze doen wel voort. En dat is op zich al tijdwinst en gemak. 🙂
Tussendoor voeg ik nog wat extra onnozelheid toe, zoals de broek van mijn zoontje aan mijn dochter geven en omgekeerd. Ze doen het beiden in hun broek. Nogal een geluk dat ze hun broek nog niet aanhadden.
In minder dan 3 minuten zijn ze geheel in pyjama. Dan de tanden poetsen. Nu we toch bezig zijn, doen we dat ook eens omgekeerd. Dat laten ze zich geen 2 keer zeggen. Ze gaan in de zetel liggen. Hoofd naar beneden, en 2 minuten later zijn ze geheel gereed voor het slapengaan.
Of nee, toch niet. Boekje lezen. Je raadt het al: ook omgekeerd! In alle richtingen: het boek en mama op haar kop. Ze verzinnen zelf de zotste dingen en werken als broer en zus ook samen om ‘mama op haar kop’ terug bij haar verstand te krijgen.
Ze lachen zo hard, en zo diep dat ze na het verhaaltje meteen in slaap vallen. Omgekeerd? Nee, gewoon.
Lachen voor bedtijd kan enorm helend zijn, en brengt ontspanning en verbinding. Als je daarenboven de ‘normen’ eens letterlijk op hun kop zet, dan voelen ze zich gezien, gehoord en ventileren ze spanning van de momenten waarop het stroef en lastig was.