De school is goed gestart, en waar de voorbije jaren de nodige tijd werd ingecalculeerd om tranen aan de schoolpoort ruimte te geven, gaan de kindjes nu beiden vlot en vol vertrouwen naar hun klas.
En toch speelt ook het ‘thema’ scheiding opnieuw, dan wel op een andere en misschien minder zichtbare manier.
Thuis stond ik te koken, toen ineens mijn zoontje (4j) naar me toekwam met een touw in zijn hand. ‘Mama, ik wil dat je dit vastmaakt aan mijn broek, zo.’ En dat deed ik. ‘En ook dat jij het andere stuk vastmaakt aan jouw broek.’ Ok, dat deed ik zo.
‘Ik wil dat het zo blijft mama. Overal waar je heen gaat, ga ik ook. En als ik ergens naartoe ga, dan moet jij mee met mij.’ Aan dit letterlijke symbolische spel kon ik wat machtsomkeer toevoegen. ‘Oh nee, je gaat nu al weg en ik wil net in mijn patatten roeren.’ ‘O jee, daar ga ik weer.’ Of ‘Nee, niet weggaan…’
Zo waren we toch zeker een half uur heel erg met elkaar verbonden. En ik ben er zeker van dat hij zo de scheiding, en het gevoel van de verbroken verbinding met mij tijdens de school, op een leuke manier kon communiceren én verwerken.
Het zit soms in hele kleine dingen, en het is zo fijn om dit te herkennen en zo de innerlijke leefwereld van mijn kindjes beter te begrijpen.