Soms komt ons kindje thuis van een drukke dag op school of vanbij de grootouders, of … en dan is die nog geen meter binnen of daar komen de tranen al. Of ze vertoont lastig gedrag en dan begeleiden naar een ontlading of meer speltijd en aandachtsmomenten inlassen. Andere keren, op vakantie bijvoorbeeld gaat alles prima, en dan hoor ik ons kindje gieren van het lachen en met de bende andere kindjes door het vakantiehuis hollen en spelen.
Ik laat ze dan natuurlijk in hun flow en ambiance, al ben ik ook wel alert voor hoe het met haar gaat. Wanneer ik dan eens nieuwsgierig kom kijken, dan ga ik na of ik makkelijk oogcontact kan maken met ze. Of ik kom binnen, en ik zie aan haar gezichtje dat er wat is. Soms kan ze zich zo smijten dat ze precies vergeet te voelen welke haar grenzen zijn, en dan geraakt ze overprikkeld. Ze blijft dan wel doorgaan, omdat het zo leuk is.
Het gebeurt dat ze zelf naar mij komt om rust en verbinding op te zoeken en eens goed te huilen of boos te zijn. Maar ik heb haar ook al es uitgenodigd even mee te komen, en dan ga ik preventief met haar even apart zitten om ruimte te maken. Heel vaak doet dat deugd, en kan ze voelen wat er allemaal in haar omgaat. Dan volgt een ontlading of komt ze gewoonweg wat liefde tanken, en is ze daarna weer riebedebie.
Het kan dus wel dat er spanning zit ook al is ze in zwier en amuseert ze zich. Het is altijd fijn om te blijven observeren en attent te zijn voor signalen van overprikkeling en overweldiging. Ik weet dat ze gevoelig is aan overprikkeling, maar dat is natuurlijk voor elk kindje anders. In elk geval is het fijn mini-tankmomentjes in te lassen ook al er heel veel andere leuke mensen zijn. 😉