Mijn dochtertje gaat op circuskampje deze zomervakantie. Het zijn vijf dagen van 9u tot 16u. Ze houdt van bewegen, dansen, knutselen, en kunstjes doen… en ze heeft er dus reuzeveel zin in. Bovendien gaat één van haar beste vriendinnetjes mee, zijn de monitoren heel liefdevol en vol aandacht voor elk kind, is het aantal kindjes heel beperkt en ademt de sfeer veel rust en geborgenheid uit. Alle elementen aanwezig dus voor een megasuperduper kamp. En dat is het ook! De eerst 2 dagen komt ze moe maar voldaan en vrolijk terug van het kampje. Op dag 3 breng ik haar, net zoals de voorbije dagen, en barst ze in tranen uit wanneer ik wil vertrekken.
Ze klamt zich aan me vast, ze gaat aan me hangen. Ik zet me neer op de bank, want een meisje van bijna 7 jaar weegt ondertussen al wat. Ik trek ze dicht tegen me aan, en voel hoe haar hele lijfje trilt tegen het mijne. Ik breng al mijn aandacht bij haar in een innige knuffel. Ze huilt en huilt en huilt….
Nu zouden we kunnen het volgende denken en zeggen:
- … maar je kent het hier toch al?
- … maar je vindt het kampje toch leuk?
- … maar je was gisteren zo enthousiast?
- … maar je kent toch de kindjes nu?
- … maar de monitoren doen toch lieve dingen voor je?
- … enzovoort
Ja, ja en ja, allemaal waar, en nee, nee, nee. Dat is wat we zien aan de oppervlakte: het gedrag van haar, de anderen, de omgeving, de activiteiten, enzovoort. Terwijl we dit allemaal kunnen observeren en als waar kunnen zien, vinden we het toch moeilijk te begrijpen waarom ze dan nu in tranen is.
Dit is slechts een fractie van hun wereld. Om echt de emotionele leefwereld van onze kindjes te begrijpen, is het nodig ook de andere lagen ervan te begrijpen. Haar tranen hier hebben helemaal niets met het kampje te maken, maar wel met een opgestapelde spanning van meerdere momenten en dagen ervoor.
Een moment van scheiding is dan vaak de emotionele prikkel die nog nodig was om de tranen los te laten. Ze huilt om de voorbije dagen die voor haar beleving intens waren, of waar ze momenten heeft ervaren van onvoldoende verbinding met mij of anderen. Wanneer we dat begrijpen en ook echt ontvangen, dan blijven we als ouder minder vastzitten op de eerste bovenste laag, maar begrijpen we dat er niets mis is met de opvang, het kampje, ….
Dan is alles wat ze nodig hebben een moment van aandacht en verbinding om te kunnen ontladen via een huilbui. Zodra de spanning uit hun lijfje is, zullen ze hun activiteiten hervatten zoals ervoor. En ja hoor. Wat een spetterende circusshow gaven ze daar uiteindelijk! Zo fier dat ze was op zichzelf.