We zijn op vakantie met mijn familie, en dat is gezellig druk. De kindjes spelen met hun neefjes en nichtje en amuseren zich helemaal.
Natuurlijk komt het ook nu en dan eens tot een botsing, en waar er normaalgezien in ons gezinsleven ruimte en tijd over is om te ontladen tussenin, is dat nu wat minder evident. En dat is omdat de dagen minder gestructureerd zijn en er meer mensen verschillende activiteiten hebben op deze plek.
Heel normaal en net daarom ben ik extra aandachtig voor de signalen van de kindjes. Mijn zoontje komt nu en dan speltijd vragen. We spelen met ons tweetjes tot hij voldoende is opgeladen en dan is hij riebedebie met de rest van de bende. Mijn dochter smijt zich zo in het fantasiespel met haar nichtje dat ze geen tijd heeft om te vertragen, en zo gaat ze soms over haar eigen grens en krijgt ze veel prikkels binnen.
Ik zie ze boos wegstuiven van de plek waar ze de poppen hebben uitgestald naar de woonkamer waar niemand is. Wanneer grote gevoelens op bezoek komen, dan is liefdevolle aanwezigheid nodig om te ontladen en zo terug verbinding te vinden met zichzelf. Dus ik ga naar ze toe.
Daar biedt zich meteen de ‘balans van aandacht’ aan. De gevoelens zijn zodanig, dat ze ze niet meteen allemaal kan doorvoelen. En dus wilt ze niet dat ik nabij kom. Meer nabijheid en verbinding maakt immers dat de gevoelens moeilijker tegen te houden zijn. En dat voelt ze.
Zoveel momenten in Aware Parenting hebben met de ‘balans van aandacht’ te maken. Het gaat over het fijngevoelig afstemmen tussen de emotionele lading enerzijds en de verbinding anderzijds. Ik beschrijf hoe dat in de praktijk verloopt, in deze specifieke situatie.
Mijn dochter loopt terug naar buiten, wanneer ik de woonkamer binnen kom. Traag en voorzichtig stap ik naar buiten, waar ze me weer ziet en dus terug naar binnen loopt. Oké, dus dat is te dicht en te snel. Ik vind onderweg een klein knuffeldiertje in de vorm van een paardje. En dat zet ik tussen de gang en de woonkamer in, waar ze het net kan zien, zonder dat ze mij ziet. Zo maak ik een heel klein beetje verbinding, ook al ben ik nog niet fysiek bij haar. Ik zeg stilletjes: ‘Liefje, ik ben hier.’ Ze antwoordt: ‘Ga weg!!’ Ik zet het paardje 2 cm verder en wacht. Ze komt dichter en zonder zich te tonen, neemt ze het paardje vast. Dat helpt haar om de emoties een beetje te laten komen. Niet te veel, wel net genoeg om iets meer nabijheid te verdragen. Ze komt het trapje af. Ik blijf gewoon zitten.
Ze gaat zitten, heel ver van me vandaan, maar ze kan ondertussen wel al zien waar ik ben. Ik schuif een klein beetje op, waardoor iets meer tranen komen. Die laat ik eerst vloeien zodat er meer spanning ontlaadt en ze de volgende stap kan nemen. Zo ga ik heel zachtjes dichterbij tot ik uiteindelijk op een meter van haar verwijderd ben. Ik wacht gewoon en breng al mijn aandacht bij haar, zonder iets te zeggen. Ze roept: “Ik ben boos!!” Ik antwoord: “Je voelt je boos!” Ze slorpt de empathie en aandacht op de balans komt in evenwicht. Nu is er nog steeds de emotionele lading (aanleiding de botsing of onenigheid met haar nichtje) én ook de verbinding.
Nog even en ja, daar komen ze, de tranen. De boosheid maakt plaats voor een intens verdriet. Ze komt meteen bij me op schoot zitten en laat al haar tranen los. Zo huilt ze een tiental minuten heel intens, en dan kijkt ze naar me, met haar grote volle ogen. Ze zegt: “Hey mama, ik heb een idee!” Ik zeg: “Vertel.” Ze vervolgt: “Als we nu eens…. kom mee!” En daar gaat ze, op naar een volgend avontuur met haar neefjes en nichtje.